Sake Magajin - forum

No to zgodnie z przeznaczeniem tego działu państwo pozwolą, że przedstawię- recenzja próbna Black Blood Brothers [zwanego czasem ble ble ble] Wszelkie komentarze mile widziane ^^


Black Blood Brothers


Jirou i Kotarou Mochizuki to dwójka zupełnie odmiennych braci-wampirów, zmierzających do Strefy Specjalnej- jedynego miejsca gdzie ludzie i wampiry żyją na równi ze sobą. Jednak gdy już tam docierają, okazuje się że nie są w niej zbyt mile widziani.

Minęło 10 lat od Świętej Wojny między ludźmi i wampirami, a zupełnie nową rasą- dziećmi Kowloon. Wojna zniszczyła kompletnie cały Hong Kong, a wampiry ze starych rodów przeniosły się do nowo utworzonej Strefy Specjalnej w której wraz z ludźmi mieli żyć w pokoju, a nad której porządkiem czuwa firma o jakże zachęcającej nazwie Order Coffin Company. Jednym z bohaterów tej wojny był właśnie Jirou. Po dziesięciu latach przybywa on do Strefy Specjalnej wraz ze swoim małym braciszkiem Kotarou, jednak trafia w kiepskim momencie, bo wewnątrz Strefy zaczynają się nawarstwiać problemy. Z ukrycia wychodzą  bowiem ponownie dzieci Kowloon. Odtąd Jirou i Kotarou, wraz z pomagającą im negocjatorką z Firmy- Katsuragi Mimiko, będą musieli stawić czoła wielu przeciwnościom.

Wampiry to chyba jeden z bardziej oklepanych motywów w anime. Już nikogo nie zdumiewają krwiopijcy o szlachetnych sercach, koegzystujące w spokoju i harmonii z ludźmi. Fakt, Black Blood Brothers może nie jest pod tym względem najoryginalniejsze, ale fani opowieści o wampirach nie będą na to narzekać. Na wstępie trzeba powiedzieć, że jak na zaledwie 12-odcinkową serię twórcom udało się upchnąć całkiem pokaźną ilość bohaterów i dość zawiłą fabułę. Przez długi czas zastanawiałam się jak zamierzają z tego wszystkiego wybrnąć, skoro co rusz dodawali sobie nowe wątki, ale trzeba im oddać, że końcówka faktycznie pod tym względem nie zawiodła i przyniosła odpowiedzi na wszystkie pytania. Co więcej każdy odcinek zaczyna się retrospekcją z życia głównych bohaterów. Czasem ona pomaga, czasem nie, ale moim zdaniem dobrze wkomponowuje się w całość serii.

Jeśli chodzi o bohaterów to jak już wspomniałam na tak krótką serię było ich całkiem sporo. No, może nie tylu co w Baccano, ale jednak wystarczająco, by zainteresować się też kimś innym niż tylko trójką głównych bohaterów. Naturalnie ciężko byłoby przedstawić ich wszystkich ze szczegółami, ale tu należy się kolejna pochwała dla twórców- postaci poboczne nie zostały wcale potraktowane po macoszemu. W retrospekcjach można nawet poznać fragmentarycznie ich przeszłość. Jeśli zaś chodzi o główne role, to po pierwsze mamy Jirou- przykładnego bishounena i idealnego herosa. Jest odważny i niepokonany, jak przystało na bohatera wojny, jednak jego słabościami są światło słoneczne i woda. Co do światła to twórcy chwilami zapominali, że w ogóle dali bohaterowi taką słabość, ale widać że po stoczonej walce znów sobie o tym przypominali i wszystko wracało do normy.  W całej postaci Jirou najbardziej przeraża jednak jego strój. Tradycyjny czerwony płaszczyk rodem z Hellsinga jest jeszcze na upartego znośny, ale już kapelusz z wielkim metalowym…kolczykiem? już mnie niestety nie przekonał. A do tego wszystkiego nieśmiertelne japońskie okulary pływackie na szyi. Jeśli chodzi o jego młodszego braciszka Kotarou, to od razu mogę powiedzieć, że absolutnie żadna postać w tym anime nie była równie wkurzająca. No….może nie absolutnie, bo pani z retrospekcji też mi krwi napsuła.. Kotarou to mały dzieciak o wielkich niebieskich oczach i blond loczkach, biegający, skaczący, słodzący i opychający się czym się da. Słodycz wręcz wylewała mi się z monitora na biurko za każdym razem gdy pojawiał się w kadrze. Co ciekawe- w pierwszym odcinku możemy z radością obserwować jak mały Kotarou dostaje cięgi od swojego brata za wszelkie wybryki, jednak przez następne 11 epizodów Jirou będzie go traktować jak porcelanową laleczkę. No cóż…No i trzecia z głównych postaci- pracująca dla Firmy Katsuragi Mimiko. Typowa bohaterka o Tragicznej Przeszłości- osierocona za młodu, teraz pragnie szczęścia dla wszystkich wkoło, nawet kosztem własnego życia. Mimo że z reguły nienawidzę tego typu osobowości, tym razem przyznaję bez bicia, że Mimiko wzbudziła moją sympatię. Okazała się być zdecydowana i zaradna, chociaż chwilami zachowywała się po prostu głupio. Na wysokim poziomie stoją też czarne charaktery.

Do muzyki nie mam zarzutów. Pojawiające się czasem dźwięki organów połączone z szybką muzyką elektroniczną nadają akcji tempa i dynamizmu, no i świetnie wpasowują się w klimat serii. Jedynie w pierwszym odcinku w tle dało się słyszeć koszmarne pianino rodem z niemych filmów komediowych. Za to opening po prostu straszy tandetnością. Gdy pierwszy raz go usłyszałam, o mało nie spadłam z krzesła, ale o dziwo z czasem przywykłam i przestał na mnie robić większego wrażenia. Za to ending zachwyca swym pięknem. Delikatna, melancholijna muzyka i piękny kobiecy wokal na długo zapadają w pamięć.

Od strony technicznej też jest nieźle. Kreska jest bardzo ładna, może chwilami zbyt…’bishounenowata’ i przesłodzona, ale ogólnie nie można mieć do niej zarzutów, tak samo ma się sprawa tła- szczegółowe i porządnie zrobione. O animacji też złego słowa nie można powiedzieć- dzięki niebiosom że twórcy nie zastosowali w niej komputerów…ogień którym operuje jeden z pobocznych bohaterów wieje co prawda lekką tandetą, ale w gruncie rzeczy nie irytuje.

Podsumowując seria nie wznosi się może na szczyty ambicji i polotu, ale jest lekkostrawnym przerywnikiem dla każdego fana wampirów i dla całej reszty znudzonych fanów anime którzy szukają czegoś dla odstresowania. Muszę przyznać że oglądałam tą serię z przyjemnością, nawet pomimo wkurzającego Kotarou. Muszę jednak ostrzec każdego, kto szuka w anime realizmu. Tutaj podczas walk, zwłaszcza z większą grupą przeciwników, włącza się opcja ‘Matrix’- kule zatrzymywane są jedną ręką, a bohaterowie biegają po ścianach. Najbardziej ubawił mnie pierwszy odcinek w którym do bohatera strzelają działa czołgów…Tak czy inaczej jak już wspomniałam- jest to krótka, niezła seria, dobra jako przerywnik między ambitniejszymi tytułami.